Dziś będziemy mówić o tym, czym różni się wykorzystywana do szacowania wartości hodowlanych populacja bazowa krów w systemie skandynawskim, w porównaniu do bazy stosowanej w Stanach Zjednoczonych.
W krajach skandynawskich, wartości hodowlane są szacowane i publikowane 4 razy w roku. Za każdym razem wartości hodowlane dla różnych cech zawartych w indeksie NTM oraz sam indeks NTM są wyliczane w taki sposób, aby populacja bazowa miała średnią wartość hodowlaną (WH) równą 0.
Przy każdej wycenie WH populacja bazowa się zmienia – dochodzą do niej młode zwierzęta, starsze zaś opuszczają bazę. Krowy w grupie populacji bazowej, w dniu publikacji nowych wartości hodowlanych, muszą być w wieku od 3 do 5 lat.
Przy każdej nowej wycenie baza krów jest dostosowywana w celu spełnienia powyższego warunku. Oznacza to, że za każdym razem WH buhajów jest porównywana z najnowszą populacją krów, które są w wieku od pierwszej do trzeciej laktacji. Zmiana populacji bazowej oznacza, że z każdą nową wyceną spodziewać się możemy spadku indeksów buhajów. Dzieje się tak, ponieważ WH buhaja jest zawsze porównywana z aktualnym poziomem genetycznym populacji bazowej, a populacja poprawia się z każdym pokoleniem krów.
Nie wszystkie programy hodowlane postępują w ten sam sposób. Na przykład w Stanach Zjednoczonych populacja bazowa jest korygowana tylko raz na pięć lat. Ponieważ baza populacji krów zmienia się tak rzadko, wartości hodowlane buhajów w systemie amerykańskim doświadczą dużego i nagłego spadku w momencie zmiany bazy. Im więcej czasu upływa od ostatniej zmiany bazy, tym wartości hodowlane buhajów coraz bardziej odbiegają się od średniej populacji.
W systemie skandynawskim baza krów korygowana jest 20 razy w ciągu pięciu lat, podczas gdy w systemie amerykańskim zmienia się ona tylko raz w tym czasie. Dzięki bazie kroczącej jaka występuje w systemie skandynawskim, jesteśmy w stanie porównywać buhaje z najnowszą populacją krów będących produkcji. Zawsze dysponujemy najbardziej aktualnymi informacjami na temat średniej wydajności populacji, a hodowcy wykorzystują je jako najlepszy sposób na ocenienie wydajności własnego stada oraz pomoc w wyszczególnieniu cech wymagających poprawy.